Toen ik de begeleiding van een van mijn cliënten overnam van een collega, had deze enkele maanden voordien voor de derde keer een psychose gehad. Door zijn problematiek woonde hij toen al enkele jaren in Multiversum. In het begin was het contact en de communicatie met mijn cliënt héél beperkt. In eerste instantie bezocht ik hem max. 15 minuutjes samen met een van zijn ouders. Nadien alleen… Ik ben dan begonnen met de voetbalkrant voor te lezen om zo een band met hem op te bouwen. Beetje bij beetje zag ik hem evolueren. Ik herinner mij nog steeds het moment waarop ik toekwam op de afdeling en mijn cliënt spontaan aan mij vroeg of ik koffie of thee wilde. Deze vraag kwam er volledig op zijn eigen initiatief en ik zag dat zijn blik meer helder was. Die hele verandering ontroerde mij toch wel. De maanden nadien hebben we ingezet op het zich buitenshuis begeven én de verplaatsing buiten het domein van Multiversum. Het moment waarop hij – voor het eerst na maanden – weer een stap op straat zette, zal ik ook nooit vergeten. Met zweetdruppels op zijn voorhoofd durfde hij deze nieuwe sprong te wagen met mij als zijn houvast. Ik vond het mooi om hiervan getuige te zijn.